Αστερισμοί

Ο αστερισμός του Βέλους

Ο αστερισμός του Βέλους βρίσκεται ανάμεσα στους αστερισμούς του Αετού και της Αλεπούς. Αν και ήταν γνωστός από τα αρχαία χρόνια, δεν είναι βέβαιο σε ποιον τελικά μύθο αναφέρεται, οι εκδοχές είναι πολλές. Μια εκδοχή είναι ότι ο αστερισμός αυτός συμβολίζει το βέλος του Ηρακλή, όπου σκότωσε τον αετό που έτρωγε το συκώτι του Προμηθέα. Οι θεοί τιμώρησαν τον Προμηθέα δένοντάς τον στον Καύκασο, γιατί έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους.

Παρά τις μικρές του διαστάσεις και την απουσία ιδιαίτερα λαμπρών άστρων, το πιο λαμπρό άστρο του είναι το γάμα Βέλους με φαινόμενο μέγεθος 3,7, ο αστερισμός αυτός περιλαμβάνει τουλάχιστον έξι αμυδρά νεφελώματα, το ανοιχτό σμήνος Harvard 20 και το σφαιρωτό σμήνος Μ71(NGC 6838) που απέχει 11.700 έτη φωτός από εμάς. Επίσης, εκεί υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα άστρα του γαλαξία μας το Βολφ-Ρεγιέ WR 124.
Πρόκειται για ένα άστρο στα τελευταία στάδια της ζωής του, εκπέμποντας τεράστιες ποσότητες αερίων με τη μορφή αστρικού ανέμου, σχηματίζοντας ένα τεράστιο νεφέλωμα αερίων γύρω του. Ο ακριβής λόγος που εκτοξεύει εδώ και 10.000 χρόνια τόσες μεγάλες ποσότητες των υλικών από τα οποία αποτελείται, δεν είναι γνωστός στους αστρονόμους.

Ο αστερισμός του Δελφινιού

Το Δελφίνι είναι κι αυτός ένας μικρός αστερισμός που βρίσκεται ανάμεσα στους αστερισμούς του Αετού και του Πήγασου. Αρχικά ήταν ένας μεγάλος αστερισμός , αλλά ο Ίππαρχος τον χώρισε στον αστερισμό του Δελφινιού και στον αστερισμό του Ιππαρίου. Κατά τη μυθολογία ένα δελφίνι έσωσε από βέβαιο πνιγμό τον μουσικό Αρίωνα.

Χαρακτηριστικό του αστερισμού είναι ο ρόμβος, που σχηματίζουν τα άστρα άλφα, βήτα, γάμα και δέλτα Δελφινιού που ονομάζεται <<Φέρετρο του Ιώβ>>.

Το αστέρι άλφα αποτελείται από ένα κίτρινο και ένα πρασινωπό άστρο και ο βήτα από ένα κίτρινο και ένα πρασινογάλαζο άστρο. Στο Δελφίνι βρίσκονται ακόμη δυο πλανητοειδή νεφελώματα, το NGC 6891 και το NGC 6905 και δυο σφαιρωτά σμήνη, το NGC 7006 και το NGC 6934, που η μεταξύ τους απόσταση είναι 200.000 έτη φωτός.

Ο αστερισμός του Ιππαρίου

Ο αστερισμός του Ιππαρίου βρίσκεται ανάμεσα στους αστερισμούς του Δελφινιού και Πήγασου και είναι ο μικρότερος και από τους 88 αστερισμούς.

Τα 12 άστρα του είναι 4ου και 5ου μεγέθους και είναι ορατά με γυμνό μάτι.

Ένας ακόμη μικρός αστερισμός στον φθινοπωρινό ουρανό είναι αυτός της Σαύρας.

Ο αστερισμός αυτός σχηματίστηκε από τον Πολωνό αστρονόμο Γιόχαν Εβέλιους το 1687, από τα άστρα που περίσσεψαν από τους αστερισμούς του Κύκνου, της Ανδρομέδας, του Κηφέα και του Πήγασου. Στην απόφασή του αυτή, ίσως επηρεάστηκε από τους Κινέζους που στην περιοχή αυτή είχαν τοποθετήσει μια <<ιπτάμενη σαύρα>>. Όπως και οι προηγούμενοι αστερισμοί έτσι και αυτός αποτελείται από αμυδρά άστρα που είναι διατεταγμένα σε σχήμα αναποδογυρισμένο Μ, παρόμοιο με το σχήμα του αστερισμού της Κασσιόπης, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εξωγαλαζιακά  σώματα του αστερισμού. Σ’ αυτή την περιοχή υπάρχουν και 7 ανοιχτά σμήνη με σημαντικότερα  το NGC 7209 και το NGC 7243 που βρίσκονται το πρώτο σε απόσταση 2.900 έτη φωτός και το δεύτερο σε απόσταση 2.800 έτη φωτός.

Ο αστερισμός του Ταύρου

Ο Ήλιος παραμένει στον αστερισμό του Ταύρου 37 ημέρες από τις 14 Μαΐου μέχρι τις 19 Ιουνίου. Ο αστερισμός ήταν γνωστός από την αρχαιότητα. Στους αιγυπτιακούς ναούς των Θηβών βρίσκεται επικεφαλής των ζωδιακών αστερισμών, γιατί την εποχή εκείνη (4000 έως 1700 π.Χ) το εαρινό ισημερινό σημείο βρισκόταν στον Ταύρο.

Τα βράδια του χειμώνα ο Ταύρος είναι εύκολα αναγνωρίσιμος  από το λαμπερό του άστρο Λαμπαδία, τον <<άλφα Ταύρου>> ή κατά τους Άραβες, Αλντεμπαράν, που απεικονίζει το μάτι του ταύρου. Ο Αλντεμπαράν έχει διάμετρο 40 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο και βρίσκεται ανάμεσα στα άστρα του ανοιχτού σμήνους των Υάδων, που σχηματίζουν ένα μικρό (ν) σε απόσταση 130 ετών φωτός  από τη Γη. Η λέξη Αλντεμπαράν στα αραβικά σημαίνει <<αυτός που ακολουθεί>>, εννοώντας τις Πλειάδες που βρίσκονται στην πλάτη του Ταύρου. Ο λαός τις έχει δώσει το όνομα Πούλια και αντιπροσωπεύουν τις επτά αδελφές που κυνηγιούνται από τον Ωρίωνα.

Οι Πλειάδες απέχουν από εμάς 440 έτη φωτός και περιβάλλονται από το Νεφέλωμα της Μερόπης (IC-349) και λάμπει από την ανάκλαση του φωτός που προέρχεται από το ομώνυμο άστρο των Πλειάδων.

Τον Ιανουάριο την εποχή που μεσουρανεί η Αλκυόνη, το πιο λαμπρό αστέρι των Πλειάδων, <<ίστανται τα πελάγη, ειρήνην δε και φιλίαν άγουσιν οι άνεμοι>>. Τότε μέσα στη βαρυχειμωνιά ξεπροβάλλουν οι <<Αλκυονίδες μέρες>>, <<και να ο χειμώνας άξαφνα μ’ όλο τον ήλιο λάμπει>>, έγραψε ο Σικελιανός.

Στην περιοχή του Ταύρου και σε απόσταση 300 εκατομ. ετών φωτός ανακαλύψαμε και τα αποτελέσματα της σύγκρουσης δύο γαλαξιών, μια τιτάνια σύγκρουση που συνέβη πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα ανάμεσα στους δύο αυτούς γαλαξίες (NGC 1410 και NGC 1409) υπάρχει μια αψίδα υλικών με μήκος 20.000 ετών φωτός που τους συνοδεύει. Η παρατήρηση των γαλαξιακών πυρήνων μας έχει δείξει  ότι το 1/3 των σπειροειδών γαλαξιών, όπως και ο δικός μας, παρουσιάζουν σημάδια προηγούμενων συγκρούσεων. Οι γαλαξιακές συγκρούσεις διαρκούν δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από τα μεγέθη συγκρουόμενων γαλαξιών και τις αποστάσεις μεταξύ τους. Οι μικρότεροι γαλαξίες καταβροχθίζονται συνήθως από τους μεγαλύτερους, αλλά όταν τα μεγέθη είναι περίπου ίσα, η σύγκρουση καταλήγει σε αδιέξοδο. Στις περιπτώσεις ισορροπίας δυνάμεων οι γαλαξίες ενώνονται σχηματίζοντας έναν ελλειπτικό γαλαξία, διαφορετικά επικρατεί συνήθως το σχήμα και η δομή του μεγαλύτερου.

Ακόμη πιο μακριά το διαστημικό τηλεσκόπιο Χάμπλ κατέγραψε ένα σμήνος γαλαξιών σε απόσταση 7 έως 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Η μελέτη απόμακρων γαλαξιακών σμηνών μας βοηθάει να υπολογίσουμε την εξελικτική ιστορία του σύμπαντος, από την γέννησή του (13,7 δις. Χρόνια μέχρι σήμερα.

Στον ίδιο αστερισμό υπάρχει και το φωτεινό νεφέλωμα του Καρκίνου (Μ-1) Το νεφέλωμα αυτό δημιουργήθηκε από τα υπολείμματα ενός άστρου, το οποίο εξερράγη ως σουπερνόβα πριν από 950 χρόνια, σήμερα λάμπει με τη φωτεινότητα 30.000 Ήλιων, η διάμετρός του είναι 6 ετών φωτός, δηλαδή το μέγεθός του είναι 140 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από την απόσταση Γης-Ήλιου.

Ο αστερισμός του Υδροχόου

Ένας από τους ζωδιακούς αστερισμούς είναι και ο Υδροχόος. Ο Ήλιος παραμένει στον Υδροχόο 24 ημέρες από 16 Φεβρουαρίου μέχρι τις 11 Μαρτίου. Ο Υδροχόος συνορεύει με τον αστερισμό του Πήγασου και παρ’ όλου που δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής, είναι ένας από τους αρχαιότερους, αφού σχετίζεται με ένα βασικό στοιχείο της φύσης το νερό. Οι γειτονικοί του αστερισμοί έχουν και αυτοί ονομασίες υδρόβιων όντων, όπως οι αστερισμοί του Αιγόκερως, του Κήτους, του Δελφινιού, του Ηριδανού, της Ύδρας, των Ιχθύων, του Νότιου Ιχθύος και της Αργούς.

Ο Υδροχόος γύρω στο έτος 2.400 μ.Χ θα συμπίπτει με το εαρινό ισημερινό σημείο, γιατί τα ισημερινά σημεία μετατοπίζονται πάνω στην εκλειπτική και μένουν σε κάθε ζωδιακό αστερισμό περίπου 2.200 χρόνια.

Παρά την μεγάλη του έκταση ο Υδροχόος δεν διαθέτει κανένα ιδιαίτερο λαμπρό άστρο, διαθέτει, όμως, ενδιαφέροντα αστρικά αντικείμενα, όπως το σφαιρικό σμήνος Μ2 (NGC 7089), που έχει διάμετρο 15 έτη φωτός, αποτελείται από 150.000 άστρα και βρίσκεται σε απόσταση 37.500 ετών φωτός.

Ένα πανέμορφο πλανητικό νεφέλωμα  με την ονομασία Έλικας NGC 7293. Ο Έλικας βρίσκεται πολύ κοντά στη γη, σε απόσταση 450 ετών φωτός.

Ο αστερισμός του Κηφέα

Το άστρο δέλτα στον αστερισμό του κηφέα πάλλεται, δηλαδή ξεφουσκώνει και φουσκώνει σε μια περίοδο 5,4 ημερών. Πρόκειται για ένα μεταβλητό άστρο βραχείας περιόδου κι επειδή το δέλτα Κηφέα ήταν το πρώτο άστρο μ’ αυτή τη συμπεριφορά που μελετήθηκε, όλα τα παρόμοια άστρα ονομάζονται Κηφείδες. Αυτού του είδους τ’ άστρα παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο στην Αστρονομία, γιατί βρέθηκε να υπάρχει μια άμεση σχέση της περιόδου των παλμών τους και της πραγματικής τους λαμπρότητας. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι Κηφείδες βοηθούν στον υπολογισμό των αποστάσεων στο διάστημα.

Το 1912 η αστρονόμος Χενριέτα Λίβιτ ανακάλυψε μια σημαντική σχέση μεταξύ της περιόδου μεταβολής του φωτός και της λαμπρότητά τους. Τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα από τα άστρα αυτά πάλλονται αργά, ενώ τα μικρότερα και αμυδρότερα πάλλονται πιο γρήγορα. Έτσι η φαινόμενη λαμπρότητα ενός Κηφείδη συγκριθεί  με την παλμική κίνηση του άστρου υπολογίζονται οι αποστάσεις στο διάστημα.

Στον αστερισμό του κηφέα υπάρχουν περίπου 150 άστρα που είναι ορατά με γυμνό μάτι, αν και κανένα απ’ αυτά δεν είναι λαμπρότερο του 2ου μεγέθους. Εκεί βρίσκεσαι και ο κόκκινος υπεργίγαντας ‘’μ Κηφέας’’, ένα άστρο με διάμετρο 2.500 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου, σε απόσταση 1.500 ετών φωτός από τη Γη. Αν το άστρο αυτό βρισκόταν στη θέση του Ήλιου, τα εξωτερικά του στρώματα θα έφαναν μέχρι την τροχιά του πλανήτη Κρόνου.

Διαστημικά αντικείμενα στην κατεύθυνση του Κηφέα

Σύμπλεγμα IC 1396. Βρίσκεται σε απόσταση 2.450 ετών φωτός και μέσα στα αέριά του υπάρχουν νεογέννητα άστρα.

To νεφέλωμα NGC 7023 ή ‘’νεφέλωμα Ίρις’’ έχει έκταση 6 ετών φωτός και απέχει από εμάς 1.300 έτη φωτός.

Το νεφέλωμα NGC 7538 σε απόσταση 9.000 ετών φωτός.

Το Μ52 είναι ένα ανοιχτό αστρικό σμήνος το οποίο περιλαμβάνει 200 άστρα περίπου.

Το νεφέλωμα NGC 40 απέχει από τη Γη 4.000 ετών φωτός και το κεντρικό άστρο τού νεφελώματος περιλαμβάνει μόλις το 70% των υλικών που έχει ο ήλιος, αλλά η θερμοκρασία του  φτάνει τους 90.000 βαθμούς Κελσίου, είναι δηλαδή 15 φορές θερμότερο από το άστρο της ημέρας.

Ο σπειροειδής γαλαξίας NGC 6946 σε 10 εκατομμυρίων ετών φωτός, όπου τα τελευταία 60 χρόνια οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει έξι εκρήξεις σουπερνόβα.

Ο γαλαξίας Κηφεύς 1 σε απόσταση 20 εκατομμυρίων ετών φωτός.

Ο αστερισμός της Κασσιόπης

Ο αστερισμός της Κασσιόπης βρίσκεται δίπλα και δεξιά τού Κηφέα, αναγνωρίζεται εύκολα από τα 5 λαμπρότερα άστρα του που σχηματίζουν ένα αναποδογυρισμένο ‘’Μ’’. Όπως και σε όλους τους αστερισμούς έτσι και εδώ τ’ άστρα δεν σχετίζονται μεταξύ τους, παρ’ όλο που φαίνονται ότι βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Το λαμπρότερο άστρο της Κασσιόπης ο ‘’άλφα Κασσιόπης’’ βρίσκεται σε απόσταση 130 ετών φωτός, ενώ ο ‘’βήτα’’ είναι πολύ πιο κοντά, σε απόσταση 40 ετών φωτός. Το ίδιο συμβαίνει και  με τα υπόλοιπα άστρα: ο γάμα έχει απόσταση 980 έτη φωτός, ο δέλτα 45 έτη φωτός και ο έψιλον 620 έτη φωτός. Κι όμως όλα φαίνονται να βρίσκονται στην ίδια γειτονιά.

Αστρικά αντικείμενα στον αστερισμό της Κασσιόπης

Το σφαιρικό νεφέωμα NGC 7635 με διάμετρο 10 έτη φωτός και απόσταση 11.000 ετών φωτός.

Το ανοιχτό αστρικό σμήνος Μ103 με διάμετρο 14 έτη φωτός και απόσταση 8.000 ετών φωτός.

Το ανοιχτό αστρικό σμήνος NGC 7789 που είναι γέρικο, με ηλικία 1,6 δισεκατομμύρια ετών.

Τα νεφελώματα ‘’Κασσιόπη Α’’ και SNR Tycho που δημιουργήθηκαν από τις βίαιες αστρικές εκρήξεις.

Τα υπολείμματα της σουπερνόβα, γνωστά με το όνομα CAS A, όπου τα αέρια διαστέλλονται σήμερα με ταχύτητα 6.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και βρίσκονται σε απόσταση 11.000 ετών φωτός.

Η αναλαμπή της σουπερνόβα αποτελείται κυρίως από υπεριώδη ακτινοβολία που είναι αόρατη στο ανθρώπινο μάτι. Μια ώρα όμως αργότερα τα εκτοξευμένα υλικά έχουν χάσει αρκετή από την ενέργειά τους και η ακτινοβολία που εκπέμπεται είναι ορατή.

Η έκρηξη μιας σουπερνόβα είναι ταυτόχρονα ένα τέλος και μια αρχή. Το εκρηκτικό αυτό τέλος της ζωής ενός άστρου απελευθερώνει όλα τα χημικά στοιχεία που είχαν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του, καθώς και πολλά άλλα υλικά που γεννήθηκαν τη στιγμή της έκρηξης. Τα χημικά αυτά στοιχεία εμπλουτίζουν τα διάσπαρτα νεφελώματα αερίων και διαστημικής σκόνης από τα οποία θα γεννηθούν τα άστρα και οι πλανήτες των επόμενων γενεών.

Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι, συνεπώς δεν θα υπήρχε η Γη κι ο άνθρωπος. Όπως λένε και οι αστρονόμοι ‘’είμαστε αστράνθρωποι που δημιουργηθήκαμε από τα χημικά στοιχεία που προήλθαν από τις εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων’’.

Ο αστερισμός του Λέοντα

Ένας από τους μεγαλύτερους αστερισμούς του ουρανού είναι ο Λέοντας. Είναι ένας από τους ευδιάκριτους αστερισμούς της άνοιξης. Ο Λέοντας περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερα λαμπρό άστρο (το 21ο λαμπρότερο άστρο του ουρανού) τον Βασιλίσκο ή Άλφα Λέοντα, αυτό το άστρο βρίσκεται πάνω στην εκλειπτική, δηλαδή τη φαινόμενη τροχιά του Ήλιου πάνω στον ουρανό.

Πρόκειται για ένα τετραπλό αστρικό σύστημα σε απόσταση 70 ετών φωτός από τη Γη, εκ των οποίων αυτό που βλέπουμε με γυμνό μάτι είναι ένα γαλαζόλευκο άστρο με επιφανειακή θερμοκρασία 12.500 βαθμούς Κελσίου, με μάζα τρεις φορές και λαμπρότητα 150 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου.

Γαλαξίες του Λέοντα

NGC 3370, ο NGC 2903 Μ-65(NGC 3623), M-66(NGC 3627) και ο NGC 3628 είναι σπειροειδείς γαλαξίες σε απόσταση 35 εκατομμυρίων ετών φωτός.

Σε απόσταση 38 εκατομμυρίων ετών φωτός βρίσκονται οι γαλαξίες: M-95 (NGC 3351 ραβδωτός σπειροειδής), M-96 (NGC 3368 σπειροειδής) M-105 (NGC 3379 ελλειπτικός) που απομακρύνονται από η Γη με μέση ταχύτητα 750 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Βροχή των Λεοντιδών

Από τον αστερισμό του Λέοντα φαίνεται να προέρχονται και μια από τις πιο φωτεινές βροχές διαττόντων. Πρόκειται για τους διάττοντες που κάνουν την εμφάνισή τους εκεί γύρω στις 17 Νοεμβρίου κάθε χρόνου, όπου στολίζουν με δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια τον ουρανό, όταν μια ροή περίπου 50 διαττόντων την ώρα σχηματίζει τη <<βροχή των Λεοντιδών>>.

Η βροχή αυτή οφείλεται στα σωματίδια που αφήνει ο κομήτης Τεμπλ-Τατλ και είναι σχετικά μαζεμένα σε ομάδες που τέμνουν την τροχιά της Γης. Όταν η Γη κατά την περιφορά της γύρω από τον Ήλιο συναντά την ομάδα των σωματιδίων τα έλκει και τότε αυτά εισέρχονται στην ατμόσφαιρα με ρυθμό 40 έως 70 διαττόντων την ώρα. Απ’ όλα αυτά τα μετέωρα μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός καταφέρνει να φτάσει στην επιφάνεια της Γης.

Η μεγαλύτερη <<καταιγίδα διαττόντων>> παρατηρήθηκε στις 12 προς 13 Νοεμβρίου του 1833, όπου τα μετέωρα έμοιαζαν με πυροτεχνήματα, με μια ροή δεκάδων διαττόντων κάθε δευτερόλεπτο, που διήρκεσε επί ώρες.

Ο αστερισμός του Πήγασου

Ο αστερισμός του Πήγασου είναι ένας από τους μεγαλύτερους αστερισμούς του ουρανού. Ανατολικά συνορεύει με τον αστερισμό της Ανδρομέδας, νότια με τον αστερισμό των Ιχθύων. Είναι γνωστός ως το ‘’Μεγάλο Τετράγωνο του Πήγασου’’, γιατί τα τρία φωτεινότερα άστρα του μαζί με το άστρο άλφα της Ανδρομέδας σχηματίζουν ένα τετράγωνο.

Τ’ άστρα του είναι κυρίως 2ου και 3ου μεγέθους, ενώ υπάρχουν και αρκετά συστήματα διπλών αστέρων.

Σημαντικά είναι τα απομακρυσμένα αντικείμενα που περιβάλλει. Πρώτα απ’ όλα ξεχωρίζει το σφαιρωτό σμήνος M-15(NGC 7078) που βρίσκονται σε απόσταση 40.000 ετών φωτός από τη Γη και θεωρείται ότι είναι το ομορφότερο σμήνος του ουρανού, εκπέμπει ακτίνες Χ και περιλαμβάνει πολλά πάλσαρ.

Γαλαξίες του Πήγασου

Ο NGC 7331 περιλαμβάνει μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του και βρίσκεται σε απόσταση 50 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

O NGC 7479 βρίσκεται σε απόσταση 105 εκατομμυρίων ετών φωτός.

O NGC 7742 μοιάζει πάρα πολύ με τηγανητό αβγό, έχει διάμετρο 3.000 ετών φωτός και βρίσκεται σε απόσταση 72 εκατομμυρίων ετών φωτός. Πρόκειται για έναν γαλαξία ‘’Σέιφερ’’, με τεράστιες μαύρες τρύπες στον πυρήνα του.

Το σύμπλεγμα γαλαξιών ‘’Κουιντέτο του Στέφαν’’, το οποίο αποτελείται συνολικά από 5 γαλαξίες σε απόσταση 300 εκατομμυρίων ετών φωτός. Οι γαλαξίες αυτοί εκτείνονται σε μια περιοχή 200.000 ετών φωτός, όπου υπάρχουν ισχυρότατες βαρυτικές δυνάμεις.

Ο γαλαξίας ‘’Peg dSph’’ εκτιμάται ότι κάποια στιγμή θα αφομοιωθεί από το γειτονικό του πολύ μεγάλο γαλαξία της Ανδρομέδας.

Οι γαλαξίες NGC 1 και 2, εκ των οποίων ο πρώτος βρίσκεται σε απόσταση 150 εκατομμυρίων ετών φωτός και ο δεύτερος βρίσκεται σε διπλάσια απόσταση από εμάς.

Οι αστερισμοί του Θέρους ( 22 Ιουλίου ως 22 Οκτωβρίου)

  1.Αετός (Aquila)

  2.Αιγόκερως (Capricornus)

  3.Αλώπηξ (Vulpecula)

  4.Ασπίς [Σοβιέσκη] ή Θυρεός (Scutum)

  5.Βέλος ή Οϊστός (Sagitta)

  6.Δελφίνι (Delphinus)

  7.Ιππάριον ή Ίππου προτομή (Equuleus)

  8.Ιχθύς Νότιος (Piscis Austrinus)

  9.Κηφεύς (Cepheus)

10.Κύκνος ή Όρνις (Cygnus)

11.Λύρα (Lyra)

12.Πήγασος ή Ίππος (Pegasus)

13.Σαύρα (Lacerta)

14.Στέφανος Βόρειος (Corona Borealis)

15.Στέφανος Νότιος (Corona Australis)

16.Τοξότης (Sagittarius)

17.Υδροχόος (Aquarius)

Οι αστερισμοί του Φθινοπώρου ( 22 Οκτωβρίου ως 20 Ιανουαρίου).

  1.Ανδρομέδα (Andromeda)

  2.Γλύπτης (Sculptor)

  3.Ηνίοχος (Auriga)

  4.Ηριδανός ή Ποταμός (Eridanus)

  5.Ιχθύς (Pisces)

  6.Καμηλοπάρδαλις (Camelopardalis)

  7.Κασσιόπη (Cassiopeia)

  8.Κήτος ή Φάλαινα (Cetus)

  9.Κριός (Aries)

10.Λαγωός (Lepus)

11.Περσεύς (Perseus)

12.Ταύρος (Taurus)

13.Τρίγωνο ή Δελτωτόν (Triangulum)

Οι αστερισμοί του Χειμώνα ( 20 Ιανουαρίου ως 20 Απριλίου)

  1.Δίδυμοι (Gemini)

  2.Εξάς (Sextans)

  3.Καρκίνος (Cancer)

  4.Κρατήρ (Crater)

  5.Κύων Μέγας (Canis Major)

  6.Κύων Μικρός ή Προκύων (Canis Minor)

  7.Λέων (Leo)

  8.Λέων Μικρός (Leo Minor)

  9.Λυγξ (Lynx)

10.Μονόκερως (Monoceros)

11.Ύδρα (Hydra)

12.Ωρίων (Orion

Οι αστερισμοί της Άνοιξης ( 20 Απριλίου ως 22 Ιουλίου)

  1.Άρκτος Μεγάλη (Ursa Major)

  2.Άρκτος Μικρή (Ursa Minor)

  3.Βοώτης (Bootes)

  4.Δράκων (Draco)

  5.Ζυγός (Libra)

  6.Ηρακλής (Hercules)

  7.Κόμη της Βερενίκης (Coma Berenices)

  8.Κόραξ (Corvus)

  9.Κύνες Θηρευτικοί (Canes Venatici)

10.Λύκος ή Θηρίον (Lupus)

11.Οφιούχος (Ophiuchus)

12.Όφις (Serpens)Παρθένος (Virgo)

13.Σκορπιός (Scorpius)

Οι υπόλοιποι αστερισμοί είναι:

  1.Αντλία ή Πνευματική Μηχανή (Antlia)

  2.Βωμός ή Θυμιατήριον (Ara)

  3.Γερανός (Grus)

  4.Γλυφείον (Caelum)

  5.Γνώμων (Norma)

  6.Διαβήτης (Circinus)

  7.Δίκτυον (Reticulum)

  8.Δοράς ή Ξιφίας (Dorado)

  9.Ινδός (Indus)

10.Ιπτάμενος Ιχθύς (Volans)

11.Ιστία της Αργούς (Vela)

12.Κάμινος (Formax)

13.Κένταυρος (Centaurus)

14.Μικροσκόπιον (Microscopium)

15.Μυΐα (Musca)

16.Νότιον Τρίγωνον (Tiangulum Australe)

17.Νότιος Σταυρός (Crux), Οκρίβας ή Ζωγράφος (Pictor)

18.Οκτάς (Octans)

19.Περιστερά (Columba)

20.Πρύμνα της Αργούς (Puppis)

21.Πτηνόν (Apus)

22.Πυξίς (Pyxis)

23.Ταώς (Pavo)

24.Τηλεσκόπιον (Telescopium)

25.Τουκάνα (Tucana)

26.Τράπεζα (Mensa)

27.Τρόπις της Αργούς (Carina)

28.Ύδρος ή Νότιος Όφις (Hydrus)

29.Φοίνιξ (Phoenix)

30.Χαμαιλέων (Chamaeleon)

31.Ωρολόγιον (Herologium)