Η προέλευση των Ελλήνων

Η θεωρία του αυστριακού γλωσσολόγου Kretschmer έγινε αποδεκτή από όλους σχεδόν τους ειδικούς γλωσσολόγους, αρχαιολόγους, ιστορικούς και εθνολόγους, και συνοψίζεται στα εξής:

Η ελληνική φυλή είναι ένας από τους κλάδους του ινδοευρωπαϊκού λαού, που ζούσε ως την 5^η π.Χ. χιλιετηρίδα αδιάσπαστος και ομόγλωσσος στο μεταίχμιο της Ευρώπης και Ασίας, ίσως στη στέπα των Κιργισίων ανάμεσα στα Ουράλια και στην Κασπία θάλασσα. Από το 5.000 π.Χ. άρχισε να διασπάται ο ινδοευρωπαϊκός λαός τμηματικά και να απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, αφομοιώνοντας τους λαούς που κατακτούσε γύρω του. Έτσι, άλλα τμήματα κατευθύνθηκαν ΝΑ και ΝΔ της Ασίας και διαμόρφωσαν ως τις αρχές της 2^ης π.Χ. χιλιετίας τους γνωστούς λαούς της Ανατολής: Ινδούς, Ιρανούς, Αρμένιους, Τοχάρους και Χεττίτες, και άλλα τμήματα κινήθηκαν προς τα δυτικά της ινδοευραπαϊκής κοιτίδας και διαμόρφωσαν τους κυριότερους λαούς της Ευρώπης δηλ. τους Έλληνες, Ιταλούς, Θρακοϊλλυριούς, Κέλτες, Γερμανούς και Βαλτοσλάβους.

 Όλοι οι ινδοευρωπαίοι, πριν από τη διάσπαση μιλούσαν κοινή και ενιαία περίπου ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Αυτή η αρχέγονη ‘’μητέρα’’ γλώσσα, αλλαγμένη στο στόμα των συγγενικών λαών που έχασαν την αρχική επαφή και συνοχή μεταξύ τους, εξελίχθηκε σε χωριστές διαφορετικές γλώσσες, αναμφισβήτητα ωστόσο συγγενικές, με τις άφθονες ομοιότητες, όχι μόνο στο λεξιλόγιο αλλά και στο γραμματικό σύστημα, δηλ. φωνολογικό, μορφολογικό και συντακτικό.

Οι Έλληνες, κατά τον Kretschmer και σχεδόν όλους τους Έλληνες επιστήμονες αφότου χώρισαν από τους άλλους Ινδοευρωπαίους κινήθηκαν με βραδύτατο ρυθμό επί τρεις χιλιετίες περίπου πάνω στον ευρωπαϊκό χώρο που εκτείνεται από την ινδοευρωπαϊκή κοιτίδα ως την Ελλάδα. Ως τελευταίοι τόποι διαμονής θεωρούνται οι πεδιάδες της Ουγγαρίας και της Σερβίας. Από κει, αφού πλήθυναν σημαντικά και απλώθηκαν εδαφικά, άρχισε κιόλας η πρωτοελληνική γλώσσα που μιλούσαν τότε να διασπάται σε διαλέκτους. Το πρώτο ελληνικό κύμα, οι Ίωνες, γύρω στα 2.000 π.Χ. ξεχύθηκαν από την κοιλάδα του Αξιού προς τους μακεδονικούς κάμπους. Ακολουθούν οι Αιολοαχαιοί από το 1700 π.Χ. και τελευταίοι οι Δωριείς γύρω στα 1.100 π.Χ. Έτσι, η ελληνική φυλή απλώνεται σιγά σιγά σε όλον τον ελληνικό χώρο σε τρία διαδοχικά κύματα καθόδου, κατά τη 2^η π.Χ. χιλιετία.

Πρωτοελληνική γλώσσα λέγεται η πρωτοδιαλεκτική μορφή της ελληνικής γλώσσας 5.000-2.000 π.Χ. την οποία δεν γνωρίζουμε, γιατί δε μας παραδόθηκε κανένα κείμενο, μπορούμε όμως να πάρουμε μια ιδέα για τη πιθανή μορφή της στηριζόμενοι στις διαλέκτους που μας σώθηκαν.

Η πρωτοελληνική γλώσσα ανέπτυξε μια σειρά από γραμματικούς τύπους, οι οποίοι αποτελούν τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, την ειδοποιό διαφορά της από τις άλλες αδελφές  της ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.

Προελληνικά εθνολογικά στρώματα

Στον ελλαδικό χώρο κατά τον Kretschmer, πριν κατεβούν οι Έλληνες κατοικούσαν δυο προελληνικές εθνότητες. Οι έρευνες έδειξαν ότι κάτω από το πρώτο ελληνικό μυκηναϊκό στρώμα υπήρχαν δυο παλιότερα εθνολογικά υποστρώματα σαφώς διακρινόμενα μεταξύ τους: το ένα παλαιότατο ‘’μεσογειακό’’, ανατολικής προελεύσεως ‘’μικρασιατικό’’, με τελευταίο απομεινάρι του τους Κάρες και τους Λέλεγες των μικρασιατικών παραλίων και των νησιών μας και το άλλο νεώτερο ‘’μεσευρωπαϊκό’’, όχι όμως της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας, συγγενικό με τους Ετρούσκους της Ιταλικής χερσονήσου. Οι φορείς αυτού του ‘’δουναβικού’’ στρώματος εισάγουν τη γνωστή τεχνοτροπία της ‘’ταινιωτής κεραμεικής’’.

Στην Ελλάδα αντιπροσωπεύονται από τους Πελασγούς τους άμεσους, τους πραγματικούς Προέλληνες, τους δημιουργούς του θαυμάσιου κρητομινωϊκού ή αιγαίου πολιτισμού. Είναι αυτοί που κατέγραψαν τη γλώσσα τους στο μη αποκρυπτογραφημένο γραμμικό ιερογλυφικό σύστημα, τη Γραμμική Α.